Het is zondag, een dag als iedere andere in ons resort aan het strand van het eiland Phu Quoc. Na een nachtje bijslapen in Ho Chi Minhstad zijn we vrijdagochtend voor dag en dauw opgestaan voor onze vlucht naar het eiland. Op het eiland is niets anders te doen dan genieten van zon, zee en heerlijk seafood eten. Een enkele touroperator probeert er nog wat van te maken door voor knappe bedragen toertjes te organiseren naar plaatsen zoals de noordwestpunt van het eiland vanwaar je Cambodja kunt aanschouwen, maar feitelijk is er helemaal niets te doen. En dat was nou precies wat we zochten!

Bij aankomst was het weer even omschakelen,. We werden, zoals vooraf geregeld, keurig opgehaald op het vliegveld door de taxi, die ons in ca. 10 minuten naar ons hotel bracht. Reclameborden, kleine winkeltjes, vuilnishopen, eetkraampjes en ander straatleven flitste aan ons voorbij totdat de taxi op enig moment afsloeg naar schijnbaar niks en via een klein onverhard weggetje een bouwplaats op reed. Na het passeren van een hotel in aanbouw reden we echter een keurige poort door, waarachter ons kleine resort zich ontvouwde. Kleine witte bungalows tussen palmen en mooie haagjes van kamerplanten die hier zomaar buiten groeien, een leuk zwembad met ligbedden en een restaurant pal aan het strand. De entree deed ons denken aan onze ervaringen in China en India (vooral Goa), waar soms de twijfel toesloeg over waar we nu weer terechtgekomen waren, maar waar het dan in tweede instantie heel leuk was zodra je had geleerd om door de lokale eigenaardigheden heen te kijken. Maar het is wel even wat anders dan de wereld aanschouwen vanuit een cocon op de 15e etage van een westers hotel: we stonden letterlijk en figuurlijk weer met beide benen op de grond!

Inmiddels zitten we helemaal in het ritme van het leven aan het strand. We hebben en prima, ruime kamer met terras vrijwel aan zee, zodat we kunnen genieten van het gekabbel van de golven en het uitzicht. ’s Morgens slapen we uit en werken we vervolgens ons door het dagelijkse dilemma van wat te nemen van het ontbijtbuffet (westerse pannenkoekjes met ananasjam of Vietnamese pho, een ter plekke voor jou persoonlijk bereide soep met allerlei lekkers erin, of toch maar een klaar-terwijl-u-wacht gebakken eitje?). Daarna zonnen aan het zwembad tot aan de lunch, die we met uitzicht over zee verorberen. Dan de schaduw in met een boekje of een tijdschrift met tussendoor een frisse duik in het zilte nat. Rond een uur of half vijf douchen en de korte broeken aan voor een wandeling langs het strand om bij de andere resorts te kijken hoe ‘de buren’ hun tijd doorbrengen. Onderweg becommentariëren we de toeristen en de restaurantjes en barretjes die we passeren en kijken we uit naar een plek om s’ avonds te eten. Na het diner keren we in het donker via de gezellige straat, die vlak achter de hotels ligt, terug en zo hebben we iedere dag ons vertier en ons ‘loopje’.

Vandaag hebben we ontdekt dat het naastgelegen resort, dat er vanaf het strand poepsjiek uitziet, feitelijk nog niet meer dan 10 kamers in gebruik heeft en dat de rest nog in aanbouw is, hetgeen de bouwput naast ons resort verklaart (waar we overigens helemaal geen last van hebben). Blijkbaar heeft men voorrang gegeven aan het bouwen van het grote restaurant met subliem terras en zwembad aan zee, zodat dat ‘up and running’ is zodra het grote hotel klaar is om gasten te ontvangen. Iedereen die een consumptie neemt is welkom om gebruik te maken van de faciliteiten en dus hebben wij voor de prijs van een paar colaatjes genoten van de vijf sterren ligbedjes aan zee. Dat is voor herhaling vatbaar! Vanmiddag hebben we een fiets gehuurd (5 euro voor twee fietsen voor de hele dag) en zijn we naar Duong Dong gefietst, de ‘hoofdstad’ van Phu Quoc, een aantal kilometers verderop. Mooie training voor de fietstocht waaraan we over een week gaan beginnen. Vanaf de vuurtoren bij de haven zagen we de vissers en de vrachtboten (stukgoed) af en aan varen terwijl de lokale bevolking over de pier wandelde en streetfood en drankjes kocht. Ook de avondmarkt, met zijn talloze winkeltjes en eettentjes was een belevenis. De verse padden hebben we aan ons voorbij laten gaan, maar we hebben wel genoten van heerlijke verse vis (zoetzuur en Hongkong-stijl) die we met stokjes samen met hapjes rijst naar binnen hebben gewerkt. Het was heerlijk.

We zijn inmiddels ook thuis in de lokale prijzen en valuta. Het is raar om 3 miljoen te gaan pinnen ? (grofweg zo’n 120 euro), maar het went toch snel. Een colaatje kost een euro, een gemiddeld hoofdgerecht zo’n 4 euro en als we de bloemen buiten zetten zoals vandaag, dineren we met z’n tweeën voor nog geen 17,50. Prima toeven hier!