HCMC is oorverdovend. Dag en nacht komt het verkeersgeluid je tegemoet en razen scooters en auto’s door de straten. Nou ja, razen: dat valt eigenlijk wel mee. Er wordt hier naar onze maatstaven niet echt hard gereden en niet alleen omdat dat vaak niet kan door de drukte. En dat is maar goed ook, anders zou het onmogelijk zijn om naar de overkant van de straat te komen. Een stoplicht is een relatief begrip, vooral voor de scooters die vaak gewoon (mogen) doorrijden als ze rechtsaf slaan. Bovendien ontbreken de elektrische verkeersregelaars op veel plaatsen. Voor het oversteken is dus moed vereist die je, in combinatie met een arrogante blik in de richting waar het verkeer vandaan komt, naar de overkant helpt. Tijdens het spitsuur rijden sommige scooterchauffeurs zelfs, weliswaar heel voorzichtig, over de stoep. Die is namelijk veel rustiger dan de straat en dus schiet je harder op. De hoofdwegen zijn drie banen breed: een baan voor de scooters, een baan al het verkeer en een baan alleen voor auto’s. Het klopt in de praktijk wel ongeveer, met de nadruk op ongeveer. Vanochtend zagen we hoe dappere wegwerkers een nieuw zebrapad aanlegden op een groot kruispunt. Streep voor streep verfden ze de weg wit achter de bescherming van een verrijdbaar stopbord van ongeveer een meter breed. Nadat een verfstreep was gezet met een soort asfalteerapparaat, werd er snel koud water over gegoten om de verf te koelen (en drogen). Daarna schoven ze op voor de volgende streep. En dat terwijl het verkeer gewoon om hen heen raasde. Van de drie strepen die we zo hebben zien ontstaan, moesten er twee over worden gedaan omdat er weer zo’n vermaledijde scooter overheen reed terwijl de streep nog niet was afgekoeld. Onder een kreet van protest reed de man het asfalteerapparaat er dan opnieuw overheen en sommeerde hij zijn maat toch vooral op te schieten met het koude water.

Na aankomst vanuit Phu Quoc namen we voor een paar euro een taxi van de airport naar het hotel, midden in het centrum van de stad. Een eenvoudig optrekje, maar prima voor ons doel. Vlak voordat we arriveerden zagen we een winkelcentrum, dus na het inchecken gingen we daar op jacht naar iets te eten. Zoals vaker het geval is in Azië was er in het winkelcentrum een foodcourt, waar we konden kiezen uit eettentjes met gerechten uit alle windstreken.

De eerste echte kennismaking met de stad en de historie van Vietnam bestond de volgende dag uit een bezoek aan het Reunificatiepaleis, een iconisch gebouw uit de zestiger jaren dat gediend heeft als residentie van de Zuid-Vietnamese president en dat in 1975 wereldwijd bekend werd door journaalbeelden van een tank van het Noord-Vietnamese leger, die door het hek heen ramde en het terrein op reedt. Het voorval stond symbool voor de val van de stad en de machtsovername door Noord-Vietnam. Vanaf dat moment veranderde Saigon in Ho Chi Minh stad en werd Vietnam een staat. Vanaf het paleis maakten we een stadswandeling door de Dong Khoi-wijk en bezochten we ’s middag het museum voor moderne kunst. Voor het diner hadden we een restaurant uitgezocht dat voormalige straatkinderen en wezen opleidt voor een baan in de horeca en deze kinderen onderwijs en onderdak geeft. Het was het lekkerste Vietnamese eten dat we tot nu toe hebben gegeten en de bediening was top! Complimenten voor dit mooie experiment, we gaan zeker een dezer dagen nog een keer terug.

Ook vandaag hebben we weer de nodige kilometers door de stad afgelegd. Het is leuk om overal te voet heen te gaan en op die manier de stad te ervaren. Een bezoek aan de Jaden Keizer Pagode (die helemaal geen pagode volgens onze begrippen was, maar een tempel. Er was trouwens nog wat bijzonders. Toen wij keurig onze schoenen uitdeden bij het betreden van dit boeddhistische heiligdom, zoals we overal hebben geleerd, werden we met een fikse snauw gesommeerd die rap weer terug aan te doen!), het Historisch Museum, de wat treurige botanische tuin en een vanwege een enorme plensbui gedwongen, maar overigens plezierige tussenstop in een café met heerlijk vers vruchtensap, vulden onze dag en ons geheugen. Morgen ontmoeten we de Djosergroep met wie we de komende twee weken gaan fietsen in de Mekongdelta en Cambodja. We zijn benieuwd!