Inmiddels fietsen we door de Mekongdelta. Over kleine weggetjes slingeren we door het weelderige groene landschap en door dorpjes in lintbebouwing. Overal om ons heen staan prachtige palmen, planten en bloemen, hangt bekend en onbekend fruit aan de bomen en struiken en zien we allerhande agrarische taferelen. Waterbuffels grazen, soms vergezeld van witte ibissen, in het groen, hanen wachten in hun manden op hun lot (we weten niet of het kemphanen zijn of dat ze bestemd zijn voor de hotpot), kippen en eenden scharrelen over de erven, kokosnoten worden van hun schil ontdaan en in ieniemieniewinkeltjes wachten de middenstanders, lui hangend in hun lage stoeltjes, op klandizie. Als we langsfietsen roepen kinderen ons na en zwaaien volwassen vanuit het veld naar ons. Soms zeggen ze wat tegen elkaar en moeten dan vreselijk lachen. Waarschijnlijk verklaren ze ons voor gek, die twintig forse witte Westerlingen met rood bezwete gezichten op hun fietsen. Maar wij vinden het prachtig!

Na de ontmoeting met de groep maakten we ’s middags een cyclotocht door Cholon, een wijk van HCMC waar we nog niet waren geweest. Een cyclo is een soort riksja, die hier vroeger heel veel werd gebruikt, maar die de strijd verloren heeft van de scooters en de taxi’s. Maar voor de toeristen rijden ze nog en dus laten wij ons door de tanige oude mannetjes rondrijden in de stad, hoewel het voor deze en gene soms moeilijk wakker blijven was na de lange reis vanuit Nederland. We bezochten een tempel, een kerk en, een beetje wonderlijk, een rouwcentrum. Omdat families vaak klein wonen is er niet altijd genoeg ruimte om de familie te ontvangen als bijvoorbeeld opa of oma het leven laat. Daarom kan men in het rouwcentrum, dat op een soort overdekte markthal lijkt, een halfopen ruimte huren waarin de overledene opgebaard wordt en waar men met de familie bijeenkomt om te rouwen. Soms worden er ceremonies gehouden waarbij de rouwenden met witte banden om hun hofd in het wit gekleed gaan en die geleid worden door een geel gejurkte priester. Op andere plekken in de hal praten familieleden klaarblijkelijk gezellig bij onder het genot van een hapje en een drankje, terwijl omi er in haar kist wat verlaten bijstaat tussen alle rouwversieringen. Het rouwcentrum is, heel handig, naast het ziekenhuis. Daar moeten we dus beter niet in belanden…

Van de Cu Chi tunnels hadden we ons niet echt een voorstelling gemaakt. Tijdens de lange (burger)oorlog waarin de Amerikanen zich ook nog gedurende maar liefst 17 jaar mengden, ontstond er in Vietnam een gedreven guerrillaleger. Dit communistische Vietcongleger beschikte over weinig middelen en moest het dus hebben van slimme tactieken om hun positie te handhaven en de tegenpartij schade toe te brengen. Zo groeven zij enorme tunnelstelsels, die zowel werden gebruikt om zich voor de tegenstanders te verbergen als om die met guerrilla-acties te belagen. Ter verdediging werden ingenieuze methoden bedacht om de tunnels te vrijwaren van gifaanvallen, bombardementen, indringing, etcetera. Het leven van de strijders moet vreselijk geweest zijn. Honger, het vochtige en warme klimaat, de overstromingen in de delta, de voortdurende bombardementen (ook met het ontbladeringsgif Agent Orange) en het leven ondergronds zorgden voor zeer barre omstandigheden waarin zich allerlei ziektes en aandoeningen ontwikkelden.
Later zouden we het indrukwekkende War Remants museum bezoeken, waarin we via een grote verzameling van persfoto’s verder inzicht kregen in deze vreselijke en wrede oorlog.

Fietsend door de prachtige groene oase met de vriendelijk wuivende mensen, kun je je bijna niet indenken dat hier zich dergelijke verschrikkingen hebben voorgedaan. De Vietnamezen hebben hard gewerkt om dat tijdperk achter zich te laten en kijken liever vooruit dan terug. Dat zullen wij dus ook maar doen. Morgen weer een mooie fietsdag voor de boeg in de Mekongdelta!