Vanaf het terras op de eerste etage van een leuk restaurant op de hoek van een straat kijken we uit over de boulevard en de Mekong rivier (of, om precies te zijn, de Tonlé Saprivier, die even verderop samenvloeit met de Mekong). Onder ons luieren de tuktukchauffeurs in hun karretje, de een op het bankje, de ander heeft een hangmat overdwars in het wagentjes vastgeknoopt en wiegt zachtjes heen een weer. Allemaal zijn ze druk in de weer met hun mobieltje. Op de boulevard rijdt het drukke verkeer in ganzenpas voorbij terwijl de zon achter de horizon zakt. Grote, dure auto’s staan zij aan zij met talloze scooters en motoren, met of zonder aanhangwagen (de motoren!) en met meer of minder passagiers. Zojuist passeerde een scooter met 5 personen erop: 3 volwassenen met twee kinderen staand tussen zich in. Enigszins gehaast werken we onze pizza naar binnen. We zijn even klaar het met lokale eten, hoe lekker ook, dus hebben we deze keer gekozen voor bekende kost. Zo meteen gaan we in het Nationaal Museum naar een dansvoorstelling van Living Arts, een organisatie die is opgericht door een Cambodjaan die tijdens het regime van Pol Pot naar de VS was gevlucht, maar die zich na terugkeer richt op het achterhalen van lokale tradities op het gebied van muziek en dans. Veel kennis hierover dreigde verloren te gaan als gevolg van de zuiveringen tijdens het regime. Via het interviewen van ouderen en het trainen van jongeren probeert de organisatie dit Khmererfgoed te behouden voor de toekomst.

Een uurtje geleden hebben we een boottochtje gemaakt op de rivier. Inmiddels is de zon onder gegaan en twinkelen de vrolijk gekleurde lichtjes van voorbijvarende rondvaartboten in het donker. Links van ons hangt op ooghoogte een enorme kluwen zwarte elektriciteitsdraden in een houten paal. Wonder boven wonder zorgen zij voor een voortdurende stroomaanvoer. Klaarblijkelijk is de warboel ook bestand tegen de hoosbuien in de regentijd. Waarom hebben wij toch altijd al die veiligheidsmaatregelen nodig in NL? Zonder al die voorzichtigheid werkt het blijkbaar ook prima. In de zijstraat ziet een familie op kleine krukjes op het trottoir gezellig te keuvelen, vlakbij een eetstalletje op een bakfiets.

Gisteren zijn we in Phnom Penh gearriveerd na een achtdaagse fietstoer door de Mekongdelta in Vietnam. We hebben ervan genoten, maar zijn nu ook wel toe aan een paar zadelpijnloze dagen en een andere routine dan het dagelijkse opstaan om 6.15 uur, ontbijt om 7.00 uur en vertrek om 7.30 uur voor het fietsen van gemiddeld zo’n 35 tot 40 kilometer. De tocht was heel gevarieerd. Iedere dag reden we door een gebied met een heel eigen karakter: rijstvelden de ene dag, bloemen- en plantenkwekers de andere dag, dan weer over een eiland met veel fruitteelt en ga zo maar door. Regelmatig moesten we met een pont(je) oversteken bij een van de vele waterwegen. We reden over kleine weggetjes en smalle paden, een enkele keer over een wat drukkere weg. Bijna overal stonden huizen langs de route, als een lint van bebouwing dat naar het volgende dorp leidde. Het was duidelijk dat in dit gebied niet veel toeristen komen, want we vormden een grote bezienswaardigheid die met vrolijke, soms verlegen, soms brutale ‘Hello!’s en brede glimlachen werd begroet. Soms werden we van diep binnen in een huis of ver achter op het erf aangeroepen en kwamen kinderen snel aanrennen om niets van het spektakel te missen, terwijl de vrouwen hartelijk onderling lachten over de grapjes die ze over ons, de lange sliert fietsende westerlingen in korte (fiets)broeken en met verhitte gezichten, maakten. Het was een voortdurend feestje in een prachtige omgeving met veel groen en water. We overnachtten soms in hotels (heel eenvoudig, maar gelukkig wel met airco, die we tijdens de reis als gevolg van gewenning inmiddels steeds warmer zetten ’s nachts), soms in homestays waar we slaapkamers en sanitair deelden. Onderweg maakten we regelmatig stops, waarbij de gids ons volstopte met heerlijk vers fruit (bananen, ananas, jackfruit, dragonfruit, etc.) of lokale lekkernijen zoals suikerpinda’s of bananenbroodjes. En water, heel veel water. Want ondanks dat het hier het koele, droge seizoen is, is het voor ons Nederlanders behoorlijk warm en zorgt La Nina voor meer regen (= vochtigheidsgraad) dan gebruikelijk. Van regen hebben we overigens maar een dag wat last gehad, voor het overige hebben we prima weer getroffen en waren we soms blij met de bewolking als bescherming tegen de zon. We zouden pagina’s kunnen volschrijven over alle grote en kleine zaken waarover we ons tijdens de fietstocht verwonderd hebben, maar we zullen volstaan met het plaatsen van wat foto’s. Rest ons te zeggen dat het een heerlijke manier was om kennis te maken met een bijzondere streek van Vietnam. Wij wensen eenieder zo’n mooi avontuur toe.

En dan nu Cambodja. Onze eerste indruk is dat er veel overeenkomsten zijn met Vietnam. Maar ook verschillen. Cambodja staat op stelten. Vanochtend bezochten we, voor vertrek naar Siem Reap waar we onder andere de tempels van Angkor zullen bezoeken, het koninklijk paleis. De toegangswegen naar het paleis waren afgezet, naar horen zeggen omdat de regering bang is voor demonstraties van de oppositie, die kortgeleden is afgezet door de regeringspartij. Er zijn nu 50 lege stoelen in het parlement. Aangezien het paleis gisteren dicht was vanwege een boeddhistische feestdag waren er vandaag extra veel toeristen en werden betogingen dus niet op prijs gesteld. In de zomer (de onze dan) zijn er weer verkiezingen, dus de komende maanden zal er wel wat politieke ophef zijn. Maar ook de huizen staan hier op stelten: hoge houten of betonnen palen van gemiddeld anderhalve tot tweeëneenhalve meter hoog, die de huizen en huisraad moeten beschermen tegen de regelmatige overstromingen in het regenseizoen. Dat hebben we in Vietnam alleen aan de oevers van de rivier gezien, maar zien we nu voortdurend langs de kant van de weg naar Siem Reap. Onder de huizen hangen vaders in hun hangmat, rommelen vrouwen met kookgerei en spelen de kinderen in de schaduw naast een gestalde brommer. De huizen zijn hier van hout en hebben pannendaken, in plaats van de golfplaten optrekjes die we veelvuldig in Vietnam zagen. Hoewel ook hier iedereen ‘vrijstaand’ woont, zijn de erven kaler. De omgeving is aanmerkelijk minder weelderig begroeid en ook zien we hier geen groene groenten-, fruit- en bloementuintjes zoals in de Mekongdelta. Wel veel gras, bosjes en regelmatig zien we witte koeien grazen. Een heel ander landschap.

Inmiddels hebben we besloten tot aan het einde van onze reis in Siem Reap te blijven. Onze groepsleden stappen zondag weer in het vliegtuig naar Amsterdam, maar wij hebben nog tot vrijdag om Cambodja verder te verkennen. We hebben overwogen om met de boot naar Battambang, een stad met veel Franse koloniale architectuur, te varen (dagtocht) en dan met de bus weer terug te keren, maar dat plan heeft het niet gehaald. Het tempelcomplex van Angkor is zo groot, dat je daar met gemak twee of drie dagen kunt doorbrengen met sightseeën zonder dezelfde dingen te zien, dus die gelegenheid willen we graag benutten. Vanuit Siem Reap zijn ook nog diverse excursies mogelijk, er zijn wat bezienswaardigheden en bovendien kijken we ook wel uit naar een paar (mid)dagen aan het zwembad na het voortdurende reizen. Kortom, we gaan vanavond kijken of we het hotelverblijf kunnen verlengen voor de laatste fase van onze reis: het werelderfgoed van Angkor en het genieten van de tropische zon!