Vanuit onze Westerse cocon op het fantastische dakterras-met-zwembad op de 15e etage van het overigens fantasieloze Ibis Airport Hotel in Ho Chi Minh stad kijken wij uit over de stad die bekend raakte als Saigon. Oppervlakkig bezien ziet de stad eruit als iedere andere wereldstad, maar terwijl wij genieten van onze caesar salade, een clubsandwich en twee grote Cokes Zero (waarbij we niet goed meer weten of dit nu ons ontbijt, de lunch of het diner is) vallen steeds meer lokale bijzonderheden op die de stad herkenbaar maken als Vietnamees of, op z’n minst, Aziatisch.

Op het dak van een lager hotel tegenover ons doet een vrouw de was. Grote witte lakens wapperen, over lange waslijnen gedrapeerd, in de wind. In de hoek van het dak is met golfplaten een overdekt gedeelte gemaakt, waar ook was hangt. Het is ons niet duidelijk waarom precies dat linnen overdekt moet worden gedroogd en al helemaal niet waarom de ruimte ook nog met kippengaas is omheind, maar er is ongetwijfeld een goede reden voor. De vrouw draagt een puntige, rieten zonnehoed, die iedereen direct zou herkennen van stereotiepe plaatjes van het Aziatische plattelandsleven en die wij met Carnaval zouden dragen (uiteraard voorzien van twee zwarte nepvlechten). Nadat de was gedaan is buigt zij zich over wat op een moestuintje lijkt en frutselt ze wat tussen de plantjes. Na het vegen van het terras zit haar werk er op en gaat ze naar binnen.

Op de achtergrond vliegen de vliegtuigen af en aan en klinkt voortdurend, maar niet storend, het geluid van claxons van auto’s en scooters, die in groten getale met hun gehelmde berijders door de straten stromen. Overal tussen de huizen bloeit weelderig tropisch groen en soms  zijn bloemen te herkennen. Er stijgen her en der rookpluimen op, mogelijk van afval dat in de achtertuin wordt verbrand. In de wirwar van bebouwing staan westers aandoende rechthoekige, betonnen blokkendozen in wit en pastel, gebouwen van vermoedelijk Frans-koloniale oorsprong met pannendaken en sierstucwerk en panden die volgens de Lonely Planet als Vietnamees te kwalificeren zijn: rechthoekig, op palen gebouwd (in verband met het klimaat en de daarmee samenhangende overstromingen) en maximaal een etage hoog met daken van al dan niet sterk verroeste golfplaten. De uitvinder daarvan moet toch wel schathemeltjerijk zijn geworden…We zullen het de komende weken gaan ontdekken of deze bouwstijl inderdaad exemplarisch is voor de Vietnamese architectuur. We zien er naar uit!